Kitap hakkında: yıl / Anladığım kadarıyla burada bir şeyler söylemek gerekiyor. Ah-la, önsöz. Beş yıl boyunca bloglarımı incelerken ve tüm bu materyali toplarken elbette her şeyin nasıl değiştiği karşısında oldukça dehşete düşmüştüm. 2004 sonbaharının karanlığı ve umutsuzluğu, yerini 2005'in ilk yarısındaki eğlenceye ve heyecana bıraktı. 2005'in ikinci yarısındaki boşluk yerini 2006'nın ilk yarısındaki alkole ve ütopik havaya bıraktı. Kendi kendini yok etme, kendini kırbaçlama ve 2006'nın ikinci yarısındaki korkunç kasvet, 2007'nin ilk yarısında yerini olumlu partilere bıraktı. 2007'nin ikinci yarısındaki bir başka sonbahar boşluğu, 2008'de yerini çılgın eğlenceye, müzikal arayışlara ve çılgın uyuşturucu çılgınlığına bıraktı. 2008'in sonu önce sevgiyi ve mutluluğu getirdi, sonra cehennemi getirdi ve kaybının acısını çekti. 2009'u kısaca nasıl anlatacağımı bile bilmiyorum. Benim için anlaşılmazdı, genel olarak her şey böyleydi. 2004-2005'te depresyondan maçlara giderek kurtuldum, sonra alkol ve uyuşturucuyla kaçmaya başladım. Şimdi hepsini bir araya toplayıp tekrar okuyarak kendimi kurtarıyorum. Tabii notların bir kısmı süslenmiş, takviye edilmiş. Div'le benim nasıl sarhoş olup futbola gittiğimiz çılgın 2005 yılıyla ilgili tüm bu çılgın hikayeler kısmen doğru değil. Futbol maçlarına gittik ama içmedik. O zamanlar nedense buna ihtiyacımız yoktu. Ve bir yıl sonra benim için gerekli hale geldi. Şimdi yine gerek yok. Görünüşe göre kızgınım ve neye ihtiyacım olduğunu ve ne istediğimi bilmiyorum. Elbette bu günlüğün en eğlenceli bölümlerinin ilişkilendirildiği Div'e özel, sınırsız bir şükran duyuyorum. Artık beni tanımak istemese de ona minnettarım. Biz harika arkadaşlardık, bunu tartışacak bir şey yok ve yıllar boyunca hayatımdan geçen birçok kıza teşekkürler. Pek çok deneyim aktarıldı. Ve her seferinde her şey gerçekmiş gibi görünüyordu. Gerçekte sadece 2008'in sonundan itibaren olmasına rağmen (okursanız anlayacaksınız). Paşa Bombacısı.